De Lech - de laatste wilde rivier in Centraal-Europa
"De enige constante is verandering", zei de filosoof Heraclitus van Efeze ooit. Hij doelde waarschijnlijk niet op de wilde rivier Lech, maar dit citaat past nog steeds perfect bij de laatste wilde rivier in de noordelijke Kalkalpen.
Van de bron tot het estuarium
wild & vrij
Wat begint met een kleine, onopvallende bron bij de Formariensee in Lech am Arlberg, ontwikkelt zich al snel tot een dynamische bergrivier die over een totale lengte van ongeveer 264 kilometer door Tirol stroomt, via de Lechwaterval in Füssen in de Allgäu, verder naar Augsburg en uiteindelijk in Marxheim uitmondt in de Donau.
De Lech is altijd al een levensader geweest voor de vele dorpen en steden aan de oevers. Op zijn weg naar de Donau passeert de wilde rivier talrijke stuwdammen en alleen in het Tiroolse Lechdal kan de wilde Alpenrivier zich nog verspreiden en zijn rivierbedding steeds opnieuw vormen. In het Lechdal krijgt de Lech zijn vrijheid en dat is een van de redenen waarom de natuurparkregio in het noordwesten van Tirol zo natuurlijk en ongerept is gebleven.
De Lech in Häselgehr
Het glinsterende turquoise en heldere water van de Lech is bijzonder fascinerend, wat vooral te danken is aan het mineraalgehalte van de Lech-stenen en de lage watertemperatuur van gemiddeld 6 graden Celsius. De Lech is ook "rijk aan stenen" in de ware zin van het woord. Zelfs de Kelten noemden het Likates of Licus, wat "de steenachtige" betekent.
Elmen, Vorderhornbach en Stanzach in het Lechdal
Toen en nu heeft de "laatste wilde" ook een uiterst belangrijke economische betekenis. In de Middeleeuwen werd de Lech vooral gebruikt als transportroute naar de Donau voor vlotvaarders en handelsgoederen. Tegenwoordig wordt de Lech gebruikt om schone en vooral hernieuwbare energie op te wekken in het Alpengebied.
